[1]. محقق: عبدالرضا عسكرى

[2]. الاستيعاب، ابن عبدالبر 4 : 1467 و نيز رك: اسد الغابه، ابن اثير 4 : 352 و الاصابه، ابن حجر 6 : 46. لوط بن يحيى بن سعيد بن مخنف بن سالم ازدى غامدى، معروف به ابو مخنف، شيخ محدثان و راويان اخبار در كوفه بود. ابومخنف از چهره هاى اهل فضل و حديث به شمار مى رفت، و روايت هاى او مورد اعتماد بود و هنگامى كه سند به او مى رسيد همه سكوت مى كردند. از امام باقر(عليه السلام) روايت كرده است و گفته شده او از امام صادق(عليه السلام) نيز روايت كرده كه صحيح نيست. كتاب هاى زيادى نوشته است، از جمله: المغازى، السقيفه، الردة، فتوح الاسلام، فتوح العراق، فتوح خراسان، الشورى، قتل عثمان، الجمل، صفين، النهر، الحكمين، الغارات، مقتل أمير المؤمنين، قتل الحسن(عليه السلام)، قتل الحسين(عليه السلام)، مقتل حجر بن عدى و.... (رجال النجاشى، نجاشى : 21-320)كشى گمان كرده او از اصحاب امير المؤمنين و از اصحاب امام حسن و حسين(عليهم السلام)، شمرده شده است. اما صحيح آن است كه پدرش از اصحاب امام على(عليه السلام) بوده و خودش آن حضرت را نديده است. (الفهرست، شيخ طوسى: 205 - 204 و نيز رك: رجال الطوسى، همو : 81). علماى اهل سنت همچون ذهبى و دارقطنى و ابن معين، روايات ابو مخنف را غير موثق و ضعيف دانسته اند. (ميزان الاعتدال، ذهبى 3 : 20 - 419) ابن ابى الحديد نيز مى نويسد: ابومخنف از محدثين و شيعه نيست و از رجال شيعه شمرده نشده است. (شرح نهج البلاغه، ابن ابى الحديد 1 : 147) علامه شوشترى پس از بحث درباره مذهب ابومخنف مى نويسد: هيچ كس امامى بودن او را نقل نكرده است و نهايت سخنى كه درباره او مى توان گفت آن است كه وى فردى غير متعصب و نزديك به مذهب ما بوده است. (قاموس الرجال، شوشترى 8 : 20-619) استاد يوسفى غروى نيز مى نويسد: نمى توان ابو مخنف را شيعه امامى دانست چرا كه از طريق او هيچ نقل بى واسطه اى از امام سجاد(عليه السلام) (م: 92 هـ) و امام باقر(عليه السلام) (م: 115 هـ) نرسيده است در حالى كه وى هم زمان با آن بزرگواران مى زيسته است. افزون بر آن، نه سال از دوران امامت امام كاظم(عليه السلام) (م: 148 هـ) را درك كرده است اما حتى يك حديث از آن بزرگوار به روايت ابومخنف ديده نشده است. علماى رجال شيعه همچون كشى و نجاشى و شيخ طوسى درباره مذهب او سكوت كرده اند. (وقعة الطف، يوسفى غروى : 28)

[3]. معجم رجال الحديث، خويى 19 : 115.

[4]. مستدركات علم رجال الحديث، نمازى شاهرودى 7 : 389. جهت توضیح بیشتر رک :جلد هفتم دائره المعارف صحابه پیامبر اعظم(صلی الله علیه و آله)