در ۱۰ آذر ۱۳۵۷ در پاریس امام با شبکه تلوزیونی «پى. بى. اس» آمریکا مصاحبه‌ای انجام می‌دهند.

مجری از امام سوال می‌کند: [اگر چنانچه شاه برود و دولت مورد نظر حضرت عالى روى كار آيد، چه تغييراتى در روابط دولت شما با اسرائيل رخ خواهد داد؟]
امام پاسخ می‌دهند: «ما اسرائيل‏ را طرد خواهيم كرد و هيچ رابطه‏اى با او نخواهيم داشت. اسرائيل، دولت غاصب است و با ما دشمن.»

خبرنگار در ادامه همین سؤال را در رابطه ‌با آمریکا تکرار می‌کند و امام پاسخ می‌دهند: «ما نمى‏خواهيم كه به امريكا ظلم كنيم و نمى‏خواهيم كه زير بار ظلم آمريكا برويم. آنها كارهايى كه كردند و ظلم به ما بوده است، ما آنها را تحمل نخواهيم كرد. اما روابط دوستانه با همه ملت‌ها داريم و دولت‌ها هم اگر به طور احترام با ما رفتار كنند، ما هم احترام متقابل را رعايت مى‏كنيم»
(صحيفه امام؛ ج ‏۵؛ ص ۱۴۸)

در این مصاحبه ابراهیم یزدی مترجم امام است، او عوض جمله «ما اسرائيل‏ را طرد خواهيم كرد.» ترجمه می‌کند: «ما اسرائيل را به رسمیت نمی‌شناسیم.» بین این دو جمله خیلی تفاوت وجود داشت، جمله امام حاکی از رویکردی فعال در مواجه با اسرائیل بود و معنایش می‌شد: ما کاری خواهیم کرد که اسرائیل رانده شود و از بین برود؛ اما جمله ابراهیم یزدی حاکی از رویکردی منفعل بود و معنایش می‌شد: ما صرفاً اسرائيل را به رسمیت نمی‌شناسیم.

مرحوم حجت‌الاسلام والمسلمین فردوسی‌پور نقل می‌کند:
بعد از اینکه مصاحبه ‎‏برگزار شد، آقای سید احمد مهری ‏‏که ‏‏هم فرانسه بلد بود و هم انگلیسی، ‎‏گفت‏‏: ‏‏«فردوسی دکتر یزدی در ترجمه عبارت امام در رابطه با اسرائیل ‎‏خیانت کرده.» گفتم: چطور؟ گفت: «برای اینکه امام فرمودند ما اسرائیل را ‏طرد ‎‏می‌کنیم؛ ولی ترجمه جمله دکتر یزدی این بود که ما اسرائیل را به رسمیت ‏‎ نمی‌شناسیم. خب این خیلی فرق دارد با مطلبی که امام می‌خواستند‏‏.»
البته سیاست نهضت آزادی یا جبهه‌ملی همان به رسمیت نشناختن ‏‎ ‎‏بود؛ چون به‌رسمیت‌شناختن دو گونه است یک دو فاکتو داریم؛ یعنی ‌‌‌‌ می‌گویند این یک واقعیتی است، ما آنها را به‌عنوان یک واقعیت قبول ‏‎‌‏ می‌کنیم؛ اما رسمی نمی‌دانیم و با آن رابطه برقرار نمی‌کنیم؛ نوع رسمیت ‏‎ ‎‏هم آن است که رابطه برقرار کنیم، سفیر مبادله می‌شود. ‏‏مثلاً ‏‏در زمان شاه ‎‏ارتباط ایران با اسرائیل دو فاکتو بود، صرفاً به‌عنوان یک واقعیت قبول ‏‎ ‎‏داشتند. نهضت‏‏ آزادی هم این معنا را قبول داشت که اسرائیل یک ‏‏واقعیتی‏‎ ‎‏است و ما باید بپذیریم.
وقتی آقای مهری این نکته را به من گفت، گفتم: ‎‏شما حاضرید ‏‏به دکتر یزدی بگویی؟ گفت: بله. دکتر یزدی را صدا کردیم. ...‏‎ ‎‏آقای مهری جمله دکتر یزدی را به او گفت که تو این‌گونه ترجمه کردی‏‏. ‎‏البته او‏‏ منکر نشد و گفت: درست است، پس چه باید ترجمه می‌کردم.‎ ‎‏آقای مهری ترجمه صحیح را گفت که باید این‌جور می‌گفتی. قدری فکر ‎‏کرد و گفت: خوب در آن موقع ترجمه من همانی که یادم بود، گفتم. گفتیم: ‎‏تو خیانت کردی. امام سیاستشان این نیست که به رسمیت نشناسد، امام ‏‎‌می‌خواهند طردش کنند، اصلاً از روی زمین بردارند نه اینکه به رسمیت ‎‏بشناسند.
(خاطرات حجت‌الاسلام‌والمسلمین اسماعیل فردوسی‌پور، ص ۲۶۱-۲۶۲.)

این دو خط و نگاه در سطح مدیران ارشد نظام هنوز هم زنده است، خط رهبر انقلاب در مقابل اسرائیل همان خط امام است و خط برخی مسئولین، همان خط جبهه‌ملی و نهضت آزادی. هنوز هم حرف‌های رهبری در این مقوله به شکل دیگری ترجمه می‌شود، خوب است مسئولین صریحاً روشن کنند از میان این دو رویکرد، کدام را دنبال می‌کنند؟! رویکردی که اسرائيل را دشمن خود می‌داند و به دنبال طرد آن است یا رویکردی که صرفاً اسرائيل را به رسمیت نمی‌شناسد؟!