یادداشت | سید علی موسوی

بلاخره امریکا حمله کرد. اشتباهی بزرگ. بسیار بزرگ‌تر از آنچه امروز بتوانیم توصیف کنیم. همه عاقلان امریکایی و هم پیمانان او می‌دانند هیکل لش امریکای فرتوت با وجود همه ادعاهای هالیوودی‌اش، بسیار ضربه‌پذیرتر از پادگان چند وجبی اشغالی رژیم صهیونیستی به نام اسرائیل است. نفس فرتوت امریکا با بستن تنگه هرمز و تغییر قیمت نفت می‌گیرد. شکست افسانه هالیوودی امریکا، با حمله ایران به پایگاه‌ها و ناوهای امریکایی در منطقه، به معنای  فروپاشی اقتدار این ببر کاغذی است. فروپاشی قدرت امریکا به معنای فروپاشی اقتدار پترودلار است. به معنای هجمه سیل 37 تریلیون دلاری امریکا بر روی پیکر بی‌جان اوست. انتهای قصه این امپراطوری، دراماتیک‌تر از آنی است که در تخیل ما بگنجد. امریکایی که بعد از خروج از معاهده برتون وودز فقط کاغذی به نام دلار چاپ می‌کرد و همه چیز دنیا را تاراج می‌کرد. امریکایی که امروز تنها سریال‌های دلار در فدرال رزرو را در مقابل دارایی‌های عالم می‌دهد، باید چند بار خودش را در مقابل بدهی 37 تریلیون دلاری بفروشد. 

قطعا توصیف این اشتباه در برش زمان حال ممکن نیست بلکه تنها در گستره تاریخ امکان پذیر است. 

این روزها تاریخ در حال نگاشتن روزهای انتهایی امپراطوری امریکا با ریاست جمهوری شومنی به نام ترامپ است. ایران اگر به حول و قوه الهی از این جنگ با امریکا پیروز بیرون بیاید، نه فقط زوال اسرائیل و خروج امریکا از منطقه را با هم به دست آورده است بلکه جشن پایان ابرقدرتی امریکا را برای همه عالم به ارمغان خواهد آورد. بدیهی است که ابرقدرتی ایران اسلامی بدون هزینه نبوده و نیست اما ما در آستانه این چرخش بزرگ تاریخی در حال طی کردن صفحات مهم تاریخ عالم هستیم. سالهاست امریکا در حال مرور کردن کابوس این روزهای حمله به ایران است و تنها یک قمار باز می‌توانست وارد این بازی خطیر در نفس‌های آخر این امپراطوری گردد. 

ایران امروز تنها نماد بازیابی عقده‌های فروخورده امت اسلامی در قامت یک اقتدار الهی نیست. ایران امروز نماینده اخلاق و انسانیت است در مقابل توحش بی‌مهابای مدرنتیه. از این‌رو مسئله صرفا تبدیل ایران به ابرقدرت جهانی نیست. این تغییر معنایی کاملا تمدنی دارد. بشارت تمدنی مبتنی بر اخلاق و انسانیت در مقابل مدرنتیه به عنوان تمدنی وحشی.

ایران مبدأ این تغییر تاریخ تمدنی جهان است. پس ای سربازان مهدی صاحب الزمان (عج)، از خود ترس و واهمه نشان ندهید. در آستانه یک پیروزی تمدنی، هیچ گاه دعوت به سازش نکنید. آن هم در مقابل دشمن پیمان شکنی که هیچ ایمانی به هیچ وعده و پیمانی ندارد و تنها زبان «زور و قدرت» را می‌فهمد.